vanavond wordt in het kader van het NPS programma ‘Het uur van de wolf’ om 2030 op Nederland 3 de Canadese documentaire ‘Rip! A remix manifesto’ uitgezonden:
De documentaire ‘Rip! A Remix Manifesto’ toont met veel humor de absurde en schokkende consequenties van het huidige auteursrecht voor particulieren, kunstenaars en wetenschappers. Een hoofdrol is weggelegd voor sample-artiest Girl Talk. Zijn opzwepende composities bestaan uit bewerkte fragmenten van bestaande muziek en als hij alle rechten daarvoor zou afkopen, zou hij miljoenen kwijt zijn. Zijn daarom ‘illegale’ optredens tonen de kunst van het sampelen en roepen vragen op over creatieve vrijheid in een tijd waarin grote mediabedrijven als TimeWarner en Disney het grootste deel van ons intellectuele eigendom bezitten.
In dit even serieuze als grappige manifest laten de makers zien hoe essentieel het voor kunstenaars en wetenschappers is om elkaars kennis te kunnen gebruiken en elkaar te kunnen inspireren. Software en muziek worden over de hele wereld via internet ontwikkeld, gedeeld en gebruikt buiten de grote corporaties om. Hun financiële belangen staan inmiddels recht tegenover de belangen van individuen. De makers luiden met ‘Rip! A Remix Manifesto’ de noodklok om artistieke en wetenschappelijke vrijheid voor de toekomst te garanderen. De documentaire ‘RIP! A Remix Manifesto’ won de Publieksprijs tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam 2008 en is de eerste ‘open source’ documentaire waaraan internetgebruikers wereldwijd hebben bijgedragen. Via internet blijft hij, net als bepaalde software, voor iedereen ‘open’ voor verbeteringen via www.opensourcecinema.org.
Uit de aankondiging van de NPS
Ik werk al zo’n 15 jaar in een cd&dvd-speciaalzaak. Muziek en film zorgt dus letterlijk voor brood op tafel. Nog wel. Mijn inbreng gaat dus meer over de zakelijke kant van deze business (wat bijna niemand leuk vind, maar wel essentieel is voor tienduizenden normaal verdienende werknemers wereldwijd-zoals ik), die helaas in deze documentaire zwaar onderbelicht is gebleven. Deze documentaire ging veel verder dan enkel het onderwerp remixen. Het ging ook over het algemene downloaden/kopiëren en het “wij-tegen-hen-gevoel”. Als speciaalzaak distantiëren wij ons hoe dan ook van wat de fabrieken/labels doen op het gebied van doorgeslagen wetgeving en boetes. Vandaar dat ik ook mijn reactie hierover doortrek naar het illegale “download- & burn-circuit” van gehele tracks en cd’s door de consument.
Na het kijken van deze documentaire kan ik meerdere dingen concluderen:
1. Ja; remixen zoals Girl Talk dat doet (het artistieke proces) zou veel vrijer moeten zijn en het is uiteraard niet meer weg te denken en te onderdrukken.
Creative Commons zou dan ook verder gestimuleerd moeten worden.
Wij hopen dat de artiest nog de waarde ziet in de verkoop van muziek via de winkels.
2. A. De boetes die de (Amerikaanse) instanties uitdelen, zijn belachelijk hoog en doet mijn inziens het imago van de business meer kwaad dan goed.
Laat een eventuele boete, indien werkelijk nodig als voorbeeld, maximaal het dubbele zijn van wat een consument zou hebben moeten betalen indien legaal gekocht.
B. De boetes die consumenten krijgen voor downloaden, zouden naar mijn idee enkel uitgedeeld moeten worden zodra er niet meer te spreken is van normaal consumentengedrag. Verder zou de juridische aandacht puur moeten liggen bij diegenen die meer dan normaal uploaden en de regels van redelijkheid en billijkheid overtreden ( in de ogen van de rechter). Laat een consumenten- en winkelpanel deze regels van redelijkheid bepalen.
3. Zodra er sprake is van geldelijk gewin, zal naar mijn mening zo’n artiest als Girl Talk wel een eerlijk percentage van zijn inkomsten aan de (in dit geval) Amerikaanse BUMA moeten betalen om de “gebruikte” artiesten tegemoet te komen.
Als jij zelf een fantastisch nummer hebt geschreven en een ander gaat ermee aan de haal, dan wil jij (zeker als je geen cent op de bank hebt en genoeg mensen zitten in deze situatie) jouw deel. Dit is niet te ontkennen. Op zo’n moment zijn 99 van de 100 mensen absoluut niet filantropisch ingesteld! Iedereen moet z’n huur betalen.
4. Al die tijd wordt er gepraat over het vrijgeven van goed renderende “brein”-producten. Het is ook zo makkelijk om te denken dat iedereen daar zomaar recht op heeft. Net zo makkelijk als de gedachte, dat al de miljonairs op deze wereld hun geld maar zouden moeten uitdelen aan de rest van de wereldbevolking. Leuk, maar wij wonen in een kapitalistisch ingestelde maatschappij en naast die 1.000 wereldberoemde, teveel verdienende artiesten (en daar heb ik het dus niet over), zijn er miljoenen artiesten op deze aardbol die echt te lijden hebben onder het illegale downloaden/kopiëren van volledige tracks en albums en dus werkelijk geen cent meer verdienen aan de cd-verkoop en daarnaast niet bekend genoeg zijn om te leven van optredens.
5. CD-verkoop (elk jaar dalende met meer dan 10% – wat zorgt voor massale ontslagen en faillissementen bij fabrieken maar ook (speciaal-)winkels) zorgt op dit moment nog steeds voor het grootste gedeelte van de inkomsten in de muziekbranche (gelukkig zorgen dvd-films (en games) nog voor een gedeeltelijke compensatie).
Fact: Voor elke voorradige cd die verkocht wordt in de (web)winkels, zijn er negen die niet of veel minder vaak verkocht worden (=zeer lage omloopsnelheid). De economische regel voor deze verhouding heet de 20-80-regel (veel branches hebben hier mee te maken!), wat betekent dat de muziekbranche er met 10-90 zelfs nog iets slechter voor staat. Populariteit is grillig. Dit wetende, is snel geld verdienen door artiesten dus geen vreemde gedachte. Voetballers doen dit ook, want die weten ook dat ze na hun 35e er meestal uit liggen. Als tegenargument horen wij wel vaker om dan enkel de 10% op voorraad te hebben die altijd verkoopt. Uiteraard een utopische gedachte. Winkeldochters komen in elke branche voor, en deze verliezen moeten nou eenmaal gedekt worden met de winst van de wel verkopende producten. Het is dus enigszins logisch dat men opkomt voor zijn/haar auteursrechten. Het transparante, digitale tijdperk (waar veel consumenten voor pleiten) zal het huidige businessmodel en de 10-90-regel uiteindelijk doen laten verdwijnen (en dus ook mijn baan helaas), maar dan zal de consument natuurlijk wel op een bepaald moment over moeten stappen naar legale muziek- en filmdownloads. Doordat die stap nog steeds niet massaal is gemaakt, blijven de algemene kosten voor dit concept nog hoog en daardoor houdt de consument letterlijk grote prijsverlagingen op digitaal gebied & ook verdere innovatie tegen.
Ik zou nog uren door kunnen gaan, maar het is al laat. Indien u het niet met mij eens bent, of gedeeltelijk (of meer wilt weten over de branche > http://www.hbd.nl/pages/1401/Branches/CD-zaken.html )…ik sta open voor discussies. Voordat je dit doet, vraag ik aan eenieder om zich ook eens in andermans schoenen te verplaatsen. Zoals ik al eerder schreef…het is makkelijk te roepen, dat een ander filantropisch moet zijn met zijn bezit. Of dat een platenzaak de prijzen maar moet halveren, voordat je er “eventueel” weer iets zou kopen (een vaak gemaakte statement).
Halveren van de prijs is helaas makkelijker gezegd dan gedaan, want het is een andere economische regel dat bepaald dat als je de prijs halveert dit minimaal twee keer zoveel verkoop in aantallen moet opleveren. Zo niet, dan snij je jezelf uiteraard in de vingers en loopt je bedrijf gevaar. Economie-les 1.1. En dat halvering van de prijs minder dan 2x zoveel verkochte aantallen oplevert, is het meest voor de hand liggend. Een goed voorbeeld is de dvd. Dvd-prijzen zijn nog maar 30% van dat in het begin en de omzetverwachtingen zijn nu al weer dalende, wat economisch gezien pas over een paar jaar verwacht werd!). Blu-ray kan dit bij lange niet compenseren. En de kosten (ook bij prijshalvering) gaan natuurlijk gewoon door en blijven zelfs stijgen in een westers lands als Nederland. Ik hoor graag van je, zolang het maar normale, weloverdachte reacties zijn.